Vraag je je af waarom Tinder zo verslavend is? Slechts één profiel per dag swipen lukt niemand. De eenvoud van het vegen zorgt ervoor dat de meeste singles binnen korte tijd aan de like-limiet per dag zitten. Op zoek naar de volgende dopamine rush van een match blijven singles swipen alsof het een spel is.
Nu blijkt dat dit komt omdat de dating app is geïnspireerd op een beroemd psychologisch experiment uit 1948 dat ‘duiven in gokkers veranderde’. Een sociaal experiment van B. F. Skinner in de jaren veertig ligt ten grondslag aan de verslavende werking van de moderne dating apps.
Hoe weten we dit?
Journaliste Nancy Jo Sales dook voor haar nieuwe HBO-documentaire “Swiped: Hooking Up in the Digital Age” in de wereld van online dating. In de documentaire heeft ze een gesprek met één van de oprichters van Tinder, Jonathan Badeen. De Chief Strategy Officer van Tinder geeft in het gesprek toe dat de inspiratie achter de beruchte “swipe right”-functie afkomstig is van een experiment die hij tijdens een psychologieles op de universiteit leerde kennen.
Het betreffende experiment werd in 1948 uitgevoerd door ene B. F. Skinner in, een psychologieprofessor en sociaal filosoof aan de universiteit van Harvard.1 De theorie waar Skinner om bekend staat is operante conditionering; het concept dat gedrag bepaald wordt door een systeem van straf en beloning. Om dit concept te bewijzen voerde Skinner verschillende experimenten uit, waaronder één experiment met duiven. De bevindingen uit dit experiment in de jaren veertig bepalen vandaag de dag wie met wie gematcht wordt op Tinder.
Het ‘Superstition in the pigeon’ experiment
Het experiment van Skinner concentreerde zich op bijgeloof en of hij het gedrag van hongerige duiven kon veranderen op basis van willekeurige aanwijzingen. Om het gedrag van de duiven te bepalen bedacht hij een kooisysteem dat willekeurig voedsel liet vallen, ongeacht wat de duiven in de kooi deden. De constante maar willekeurige stroom voedsel liet de duiven uiteraard hopen naar meer.2
De duiven zagen echter niet in dat dit willekeurig was, omdat ze na een paar druppels voeding een consistente maar onafhankelijke tic ontwikkelden. Eén duif sloeg zijn kop tegen de zijkant van de kooi, terwijl een andere duif rondjes draaide, elk met de overtuiging dat hun gedrag meer voedsel opleverde. De duiven dachten werkelijk dat ze de verspreiding van voedsel konden triggeren door te pikken in specifieke patronen. Dit is vergelijkbaar met de manier waarop een pokeraar of voetbalfan bepaalde routines heeft om hun geluk tijdens een spel te “verbeteren”.
Hoewel de duiven dachten dat ze dé manier hadden gevonden om meer eten te krijgen had dit “bijgelovig” pikken geen effect op hun voedselbron. In werkelijkheid werd het eten op willekeurige momenten onderin de kooi afgeleverd, totaal onafhankelijk van het gedragspatroon. In deze video wordt het originele experiment getoond:
Tinder’s duiven
Volgens de journaliste zijn de Tinder-gebruikers van vandaag de duiven uit de jaren veertig die meededen aan het experiment. Het idee van Skinner is verwerkt in hoe de Tinder app werkt. Je blijft maar doorgaan met swipen omdat je je afvraagt of je wel of niet een match krijgt. Net als de duiven raak je verveeld als je geen eten krijgt en ga je maar door tot je het wel krijgt. Tinder werkt op dezelfde manier. Je veegt naar rechts in de hoop op een match; misschien is het een match, maar misschien ook niet.
Het verslavende gedrag van de duiven is deels de reden waarom je maar niet kunt stoppen met swipen. Is dat reden om er maar volledig mee te stoppen? Waarschijnlijk niet, maar nu weet je wel hoe het komt dat je zo snel de dagelijkse limiet bereikt.
Verliefd worden is meer...
... dan geluk hebben. Er zijn twee personen voor nodig die ervoor openstaan. Bij één app weten ze precies hoe ze die twee mensen kunnen samenbrengen voor een langdurige relatie. De matching in deze succesvolle app heeft één doel: het koppelen van mensen die écht bij elkaar passen. Ontdek zelf hoe Elitedating een extreem hoog succespercentage behaalt.